Skip links

IN_ zicht

“Twee blauw grijze ogen, vol mededogen, voelden zich gefopt, gedropt, opgeslorpt, gelurkt, gehurkt, omhoog gegooid, geplooid, verveeld bespeeld en uitgespuugd. Een grote dinosauriër onderhuids gemeen, die zette het lieve kind op het verkeerde been. Die maakt een onbewuste inschattingsfout in het gebruik van het vertrouwen dat ’t meisje hem gaf, en aldus kan hij nu gaan zingen in zijn eigen onbewuste drafje pief poef paf. Het lieve kind voelde zich plotsklaps heel helder en klaar wakker gesmakt, en ging vanuit haar stilte verder met vernieuwde IN_zichten gepakt en gezakt. Na een brok aan verbazing en enige verontwaardiging ontstond er een oneindige glimlach en een immense dankbaarheid om de schoonheid op haar weg … de schoonheid van de onbewuste ‘lelijkheid’ die haar door de dinosauriër werd gegeven, zeg.“

Het zou een korte samenvatting van een mogelijk kinderverhaaltje kunnen zijn, of een sprookje voor grote mensen, of … nog gewoon iets anders, een raar verzinseltje, een ondersteboven versje of een sullig vertelselke …  . Eentje waar zichtbaar of onzichtbaar enige waarheid onderin verscholen zit, want daar dienen verhaaltjes dan toch voor, niet? Geschreven verhalen, beeldverhalen, gesproken verhalen, … ze zijn allesbehalve om enkel en alleen in te verdwalen. Voorheen werden ze van generatie op generatie doorverteld; zo gaven mensen bepaalde wijsheden aan elkaar door. Kinderen en volwassen mensen die geboeid konden luisteren naar wat ouderlingen kleurrijk gingen schilderen en spiegelen doorheen hun uitgesproken levenswijze woorden.

Aanvankelijk heb je het als mens geeneens door hoe bepaalde patronen in je leven in elkaar zitten dus hoe begin je er dan aan? Ergens ontstaat er een deuk in jezelf vanuit minder prettige levensomstandigheden en dan start je motor ineens niet meer, en ga je aan die deuk dienen te werken, de nodige levenslessen opdoen en inzichten ontwikkelen. Daarvoor dien je stil te staan bij jezelf en te gaan doorvoelen wat er werkelijk aan de hand is. Want vaak zit de oplossing binnenin je eigen carrosserie, en vind je die geenszins door te blijven turen aan de buitenkant waar de deuk zich heeft gevormd.  

Alles is in ons aanwezig, we lijken eigenlijk op een onbewuste snoepjespot vol lekkers, en waarachtig hebben we dat geeneens door. We zijn als een kleurrijk schilderij en we kijken in grijstinten. Nochtans hoeven we enkel maar naar binnen te gaan en één snoepje uit de pot te halen om te ontdekken welke smaak het heeft. Vanuit onze oorspronkelijkheid ‘weten’ we namelijk heel veel, en herkennen we vast en zeker ook de smaak van de snoepjes in de pot. Zijn we ergens onderweg het proeven misschien verleerd? Of zijn onze smaakpapillen aangetast? Door zin in altijd maar meer en meer lekkers en vermijdend naar de onlekkere dingen ertussenin?

Onbewust aanwezig groeipotentieel vind ik die snoepjes; en tja, ja, ze zijn allesbehalve allemaal even lekker, wat had je anders gedacht? Er zitten er hele zure bij, en ook enorm vieze exemplaren, die je liefst zo snel mogelijk zou willen uitspugen … maar … die plakken meestal ook best heftig aan je tanden zodat je er nauwelijks vanaf lijkt te raken. Houd daar alvast een beetje, of meer, rekening mee als je gaat snoepen van het leven. Oppervlakkigheid is leuk maar op lange termijn altijd nefast.

Hoe dan ook, je ontdekt vroeg of laat je ‘waarheid’ wel, en daarmee leer je ergens wel je snoepjes proeven zoals ze zijn. In een latere fase van zo’n snoepjesproeverij kan je ook gaan vertrouwen op je intuïtie. Je intuïtie is namelijk iets dat je al op voorhand ‘verwittigd’ welke die vieze snoepjes kunnen zijn. Vanuit een eerste glimp op je eigen snoepjespot gaat het steeds meer helder voor je worden, alsof een wazige ochtendmist begint op te trekken en straks, in het aankondigen van een stralende dag, helemaal zal verdwijnen.

Het gaat in fasen, en nooit in één keer … die IN_zichten ont_dekken. Het is vertrekken vanuit een modderpoel aan troebele vieze dingen die je liever nooit was tegengekomen, om je van daaruit een weg te banen naar onbekend terrein. Om dan, vanuit vertrouwen, langzaam maar zeker door te gaan zwemmen naar een heldere kalme zee van sereniteit en puurheid. En daar, lieve mensen, zitten hele andere vissen in. Of zou ik het bij de snoepjes houden … onderin de bodem. Die hield je vast en zeker niet voor mogelijk in dat vieze slijkgebeuren.

Een eerste kennismaking met echtheid komt vaak opdagen door een bepaalde gebeurtenis, of een specifiek persoon, of omschreven woorden die al dan niet werden uitgesproken, of kenmerkend gedrag dat zich stelde en misschien ook bleef herhalen, of meer dan eens is het gewoon een mix van dat alles door elkaar. Herkenbaar? Misschien, misschien ook niet, en dat is helemaal oké.

De valkuil binnen inzichten ontwikkelen, zit in de idee dat je ze zal altijd wel zal herkennen. Als je zo al eens een keer een bepaald patroon in je dagdagelijkse bezigheid hebt herkend, dan ga je vanaf dan denken dat je zulke dingen, zo’n minder prettig voorval of ‘ambetant’ gedrag van mensen – want daar gaat het dan meestal ook wel over, uit je leven kan houden. Ah ja, natuurlijk, want je kent het, en je gelooft dat je het vast en zeker ook wel zal kunnen identificeren als ’t zich opnieuw zal voordoen. Dus ‘klus’ geklaard, niet? Hoeraaa! Een stap vooruit, hoor ik je denken.

En dat is dan, dames en heren, het moment waarop ik dan zou kunnen gaan schaterlachen. Yeuh! Gewoon vanuit plezier omdat het mezelf ook is wedervaren, en we met z’n allen in een gelijkaardig schuitje “het leven” zijn terecht gekomen. De ene heeft misschien een roeibootje met slechts één peddel, een ander heeft een heuse luxe jacht en nog een ander een log vrachtschip. Hoe dan ook, het is en blijft varen op een onbegrensde en onvoorstelbare onvoorspelbare zee. Dat geldt voor ieder van ons.

Opmerkingen

Opmerkingen zijn uitgeschakeld