Skip links

ME_IS_IN-autisme

“Zwemmen in het rood – ik geef me geenszins graag bloot – in een wereld vol verhaal – waar ik steeds weer verdwaal – en dan sta ik daar even stil – en zie ik een mensenmeute kil – zonder reden lopen ze gewoon langs me door, zo zonder opkijken – in plaats van even halt te houden, zichzelf in mij te zien en zich door diversiteit te laten verrijken – altijd maar met zichzelf bezig zijn want ‘zichzelf’ is zo belangrijk – ja, ik weet, je zelf vinden is best omvangrijk – je zelf zit verborgen in het aankijken van andermans ziel – allesbehalve in jouw voet of mijn hiel – kijk op, kijk omhoog en kijk me aan – doe iets om jou en mij te kunnen verstaan – woordeloze gedachten in elkaars ogen zien en stilletjes verder gaan – … .”

Voor een meisje met een autismespectrumstoornis ziet de wereld er heel anders uit. Ze kijkt vanop een afstand toe en begrijpt onuitgesproken geenszins wat mensen soms bezielt. Het beangstigt haar dat ze al die mensen geenszins be_grijpen kan. Soms lijkt ze daarin op een verdwaalde planeet die zijn baan verloren is in een nieuw en onbekend melkwegstelsel. Ze heeft haar onbewust opgesloten in haar eigen cel om zich te beschermen tegen alles wat haar zou kunnen raken. Geheimzinnig, raadselachtig en ver weg van mogelijke meteorieteninslagen.  

Af en toe lijkt ze op een engel met voetjes en hele grote ogen vol verwondering. Dan ziet het ernaar uit dat ze sprankelend verslag opmaakt over hoe het met de wereld is gesteld. Verbinding maken blijkt moeilijk, want je hebt eerst een speciale ongekende code te vinden om dichterbij te kunnen komen. Maar eens er wat vertrouwen kan ontstaan, volgt ‘n contact, … en niet meer dan dat. Je kan dan door de ‘ruis’ heen een morsecode horen en signalen opvangen, die je dan dient te ontcijferen. Het is zo, en het is wat het is.

Zonder dat ze het zelf echt beseft, spiegelt ze een wereld en reflecteert de wereld haar manier van hier aanwezig zijn. Ze staat stilzwijgend te kijken, ze ziet, ze spreekt met haar ogen, keert in haar eigen stilte, ze tekent, ze schildert, kijkt me aan en gaat nog dieper in die stille stilte van haa. De wereld raast ongetwij-feld door.

Als ik ongestoord naar haar luister, ontdek ik hoe wijs ze is; ondanks haar beperkingen die er ook zijn binnen haar autismespectrumstoornis. Kinderen dragen nu eenmaal een zekere oorspronkelijke intelligentie en inzicht met zich mee. Wat als ouders zich daar wat meer bewust over zouden zijn? Wat zou er gebeuren indien ouders daarnaar zouden luisteren?; en daar bedoel ik geenszins gehoorzamen mee. Hoe zou onze wereld er dan uit zien? Op welke manier zouden we dan met elkaar omgaan en hoe zouden we samen_leven? Kinderen wensen maar één ding … liefde … liefde voor en door iedereen.

Wat me zo opvalt aan haar, zijn haar intuïtie en haar hoogsensitieve aard; twee van haar verborgen talenten. Ze luistert, ratio buiten beschouwing gelaten, naar de kennis die diep in haar verborgen aanwezig is. Bewustzijn als diamanten in rotsen verstopt. En toch merk ik dat ze naast die schittering, ergens binnenin, verdriet voelt. Een bedroefdheid die ze moeilijk kan uitdrukken. En ondertussen raast de wereld maar door. Ik voel haar in stilte bevragen: “Waar en wanneer zijn we elkaar als mens kwijt gespeeld?” In het vele moeten, in de drukte van dingen doen, van erbij willen horen en belangrijk willen zijn, …? Ver verwijderd van onze ware natuur, als eilandjes naast elkaar op drift geslagen, immoreel en ignorant. Ze staat stil, ze kijkt, ze slaat haar ogen dicht, ze koestert haar hart in gedachten, en opent haar ogen weer, ze zet zich neer, ze tekent, ze schildert, ze kijkt me aan en vraagt woordeloos om mee diepe stilte in te gaan.

Opmerkingen

  1. Post comment

    Zo krachtig en onbegrepen! Hoe herkenbaar! Liefs

    Permalink

Opmerkingen zijn uitgeschakeld