Skip links

Picture_of_the_day

Het landschap lijkt intens en ruim verzonken in stilte en ik rijd tussen de pastelgroene en –bruine tinten heen. De rust die het uitstraalt raakt me … tot diep vanbinnen. Enkel de verharde weg leidt me, en ik voel dat ik trager zou willen gaan om mee in dit ingetogen tafereel te kunnen verdwijnen. Het niets, het stil-zwijgende, de schoonheid van de gelatenheid, … even kunnen wegebben, even ergens kunnen zijn zonder gadegeslagen te worden. Eén worden in het schilderij dat de natuur hier heeft gevormd.

Twee eenden vliegen langs me heen en merken me starend op. Ze doorbreken afwezigheid en kondigen een donkerder gekleurd aardedeel aan. Hierboven in de lucht komen ineens wel honderd donkerbruine vogels samen, alsof ze in de hemel net een kussen hebben leeggeschud. Het lijkt erop dat er honderd veertjes naar beneden dwarrelen om binnen een enkele ogenblikken op ’n tedere manier de bruinzwarte bodem te raken. Ik voel me even afgeleid door hun zachte dans in de lucht, en keer daarna weer terug met mijn blik op de weg.

Verderop lijken scheef gewaaide bomen zich staande te houden, alsof ze nog steeds met hun kruin de wind dienen te trotseren, ondanks dat er geen zuchtje aan de lucht is. Ik vind het een grappig sterk beeld en voel de glimlach op mijn gelaat groeien. Mijn hele lijf wordt hier hemels van. Kleine details die het leven zo mooi maken, daar hou ik als hoogsenitief mens van … ze weten me positief te beroeren in een tijd van zijn.

Even later staan mijn liefdevolle grommelende kind en ik op het strand. Ik laat haar ochtendhumeur graag bij haar en word gewaar dat ik het best laat gebeuren, en loop verder langs de zee op. Het strand trekt me aan vanwege haar openheid, haar weids uitziende vlakte en verdoken wijsheid. Daar zou ik zo in willen gaan zitten om te luisteren naar de stilte. Het ruisen van de golven lijkt op iemand die me zachtjes aanraakt en fluisterend wat in m’n oor achterlaat. De zachtheid van het komen en het gaan … hemels getemperd. Lieflijker dan de geluiden die tot de stad horen. Het geraas van de dwaas is hier afwezig.

Verstilling. Tot het gerommel naast me haar glimlach weer terugvindt en me liefdevol vraagt: “én mama heb je al een picture_of_the_day gemaakt?” J Doet mijn liefste pubermie me eraan herinneren dat ik in de maand november (2016) iedere dag enkele foto’s heb genomen. En dat ik daar iedere dag ook eentje uit haalde om tot Picture_of_the_day te bekronen. Mijn voornemen om een maand lang te bekijken wat ik als ‘interessant’ of ‘belangrijk’ heb gevonden in die periode. Kleine details die me raakten of die me in ‘t oog sprongen of die gewoon, om welke reden dan ook, hun aandacht opeisten.

Wie van jullie doet met me mee met een project “Picture_of_the_day”? Start je vandaag, of morgen, en neem een maand lang iedere dag drie tot vijf foto’s, waarvan je er eentje uitkiest als ‘die bijzondere van de dag’. Vorm een maand lang een beeldverhaal van details met me mee, en ontdek zo een stukje van wie je bent. Wat ontdek je in je collage van zo’n 30-tal foto’s over jezelf; laat je me ’t even weten in de loop van februari 2017? We zijn hier alvast opnieuw begonnen met een maand lang “Picture_of_the_day”. In het bijzonder voor mijn lieve schat van een dochter. Hoe kan ik anders dan haar liefde te ontvangen en haar hier verder mee te inspireren om beeldend te verhalen?!