Skip links

unfinished business

Unfinished business is dat ik nog een creatief eitje met mezelf heb te pellen, vanwege het op drift gedreven zijn en uiteindelijk eindeloos ver verwijderd te zijn geraakt van mijn kunstzinnige eigen thuisland. Vandaag heel erg bewust welke trauma’s, omstandigheden en personen me daartoe misleid hebben. Of laat ik het zo stellen: dat ik me indertijd onbewust heb laten om de tuin leiden om tal van redenen. Bepaalde zaken zitten nu eenmaal vrij complex in elkaar dus leer ik mild zijn voor mezelf. Want wat ooit een kluwen vol verwarring was, is nu omgetoverd in een helder meer. En zelfs in een donkere tuin met een hoop valkuilen en heel wat zwarte monsters is er altijd wel ergens een lichtvlekje te vinden … eerst (leren) kijken … dan (in)zien … stapje voor stapje zetten … en later rondhuppelen.

Het startte ergens met één lichtpuntje herkennen, jaren geleden. Of misschien was het zelfs maar een schemeringetje van een lichtpuntje, en daarna nog eentje en nog eentje en nog eentje. En voor ik het wist, werd ik verrast door mijn eigen vernieuwde inzichten, mijn fantasie, mijn lach en mijn tranen, en ook door mijn eigen wereld vol woorden en beelden. Woorden en beelden die nu langzaamaan maar zeker onder het stof tevoorschijn komen. Ik trok op mijn eigenste innerlijke kunstzinnige ontdekkingsreis en ik zag nog maar kleine dingen onderweg gebeuren. Maar het lijkt erop dat ik nog maar net ben gestart met mijn weg en kijk nu al uit naar wat ik straks nog allemaal zal ontdekken op mijn verdere tocht.

Op mijn weg zette ik vorige week een vijf-daagse persoonlijke vorming met creatieve middelen in. En voordat ik deze indertijd had ingepland, had ik mezelf aangemeld voor een 3-daagse zomercursus onder begeleiding van een bekende Vlaamse illustrator. Het idee achter mijn inschrijving lag voor de hand; de ‘insiders’ weten dat ik mijn eigen verhaal schrijf en daar ook mijn eigen illustraties in wens te verwerken, vandaar. Maar ik zal, innerlijk in mijn hoofd, wel: “Fuck you!”, op een of andere manier zachtjes, uitgeschreeuwd hebben toen ik voor deelname werd afgewezen.

Op de wachtlijst kon ik, met de bijkomende mededeling dat ik er niet op hoefde te hopen dat ik aan bod zou komen – want meestal geraakten de workshops wel helemaal vol, werd vervolgd in een laatste mail. Ik bespaar jullie het hele verhaal maar de volgende gedachte bij mezelf was daarop: “Dan vind ik wel mijn eigen weg op een of andere manier en laat dit voor wat het is.’ Ik liet het los en ging een andere creatieve inspiratie opzoeken in een 3-daagse workshop “illustratieve technieken” bij Snow & Rose, onder leiding van Debbie Lavreys.

Zo’n nieuwe creatieve uitdaging aangaan, voor en met mezelf, was als een oproep aan mijn kleine kind binnenin mezelf en haar uitnodigen om voor ’t eerst een stapje te zetten in de wondere wereld van het uitproberen van drie nieuwe creatieve dagen. “Illustratieve technieken” gaan volgen, was deze week voor mij met een open mind uitkijken naar wat er me zou worden aangeboden. In zes halve dagen liepen we in 6 lessen over van pastelkrijtjes en –potloden over aquarel en waterpotloden naar inkt en zwarte stiften, om dan uiteindelijk in de acrylverf te belanden en te eindigen met collagetechnieken.

Zoals Loesje zou zeggen: “Waarom binnen je comfortzone blijven als daarbuiten veel meer te beleven valt?!” Comfortzone verlaten oeps. Be_leef … beh wat is dat leven? Creatief leven, creatief be-le-ven. Dat hield deze week voor mij dus in dat ik mijn eigen spanningsveld kon opmerken, en bij aanvang voorzichtig aan de slag ging met al die leuke elementen en fijne mensen om me heen. Om uiteindelijk te eindigen met mijn eigen authentieke beeldvorming in de collage met diverse papiersoorten en potlood. Nieuwe dingen oppikken kan inspirerend werken. En ik kijk nu al uit om alle redenen tot mislukken te gaan vergeten en uit te kijken naar alle redenen waarom het wel goed kan verlopen. Mijn ontdekking van deze week is zeker en vast … gewoon uitproberen! Het werkt altijd! Je kan eigenlijk nooit mislukken in je eigen ‘proces’.